لاله پنجاه و پنج

نمی دانم اگر دختری با برق شیرین در نگاهش  یک شیطنت ذاتی در روحش داشتم به اوچه می گفتم نمی دانم شاید باید بی پروا عشق ورزیدن را یادش می دادم یا اینکه سیم خاردارهای سیاست و منطق کشیدن دور قلبش و عاشق نشدن و اینکه عشق دغل است دروغ است و پر از دردرا یادش می دادم اینکه باید زنانگی ات را، خنده هایت را، مهربانی ات را، پنهان کنی و به اصطلاح امروزی ایزی تو اکسس نباشی؟ 

و اینکه عشق ترازویی دقیق ولی منفور دارد که تو هر چه سرریز تر و لبریز تر شوی دیگری خالی تر و دورترو بدتر میشود؟نه هرگز...

 به او میگفتم که عشق روزها و هفته ها باران است نه  از آن باران های شاعر خوشحال کُن و عاشق هوایی کُن، نه! از آن باران های کشاورز بیچاره کُن؛ از آن باران ها که سیل می شوند و خانه خراب می کنند؛ از آن باران های بد!...  ودر کنار آن دانستن اینکه دوست داشتن و عاشق ماندن رنگین کمانِ پس از باران است همانقدر زیبا همانقدر رویایی همانقدر مجذوب کننده و زندگی بخش که ارزش هر باران سیل آسایی را دارد 

به او میگفتم که زنی که به مرد مورد علاقه اش میگوید ازش خوشش امده و میخواهد نزدیک اوباشد اگرچه تمام عرفیات و قوانین دنیایی مادر بزرگش را نقص کرده اما تا نهایت جان شجاع است و همین شجاعت باعث تمام زیبایی جذابیت و تمایزش نسبت به تمام زنها میشودبه او میگفتم  که یادش بماند زنهایی که ترسیدن را بلد نیستند و بلدند بلند بلند در شبی نیمه شبی در کوچه ای تاریک به مرد مورد علاقه اشان بگویند دوستش دارند همیشه مثل موج خروشان دریا قوی و مواج و جذابترینند چون از نیست شدن در کنار ساحل هیچ عشقی نمی ترسندوبا هر برخورد به ساحلی که ممکن است حتی ماسه ای  ونرم نباشد بلکه صخره ای و سخت و دردناک ونیست کننده ...دوباره به دریایی وجودشان برمیگردند و اینبار عاشقتر ابی تر و قویتر  به ساحل  عشق و زندگی دوباره 

بوسه می زنند