لاله نود وهفت

می خوام امروز درباره درباره سندرم ِ "دوست نداشته شدن!" بنویسم.که ما خیلی وقتها فکر میکنیم حتا یک نفر در این دنیا وجود ندارد که دوستمان داشته باشد و در حقیقت ،در تمام لحظاتی که این حس همراه ماست،تنها یک نفر است که دوستمان ندارد و آن،خود ما هستیم.عمیقا معتقدم که احساساتی مثل دوست داشتن و دوست داشته شدن از جایی در ذهن خودمان نشات میگیرد و به محیط ِ بیرونمان انتقال پیدا میکند...دوست داشته شدن،سخت ترین حس ِ دنیاست و زمانی که می خواهی خودت را دوسته داشته باشی خیلی خیلی برایت سخت می شود چون باید تمام زندگیت را دوره کنی روابطتت قولهایت کارهای روزمره و خاص زندگیت را و لحظات زندگیت که بسیار بسیار ارزشمند است که خرج چه کسانی و یا چه کارهایی می شود و اساسا پیمان هایی که با آدمها داریم چه در زندگی شخصی چه در زندگی کاری چقدر برایمان ارزش دارد چقدر خودمان را دوست داریم که برای هر پیمان قول و یا حضور در جمع کسانی که می دانیم قلبم*ما را نه تنها زیاد نمی کنند بلکه آن را کاهش می دهد و باعث کوچک شدن آن می شود ارزشی قایل نمی شویم و آنرا به فراموشی می سپاریم

عزیزی می گفت :

طلاق بگیرید، فرار کنید، مهاجرت کنید، استعفا بدهید، ضربه متقابل بزنید، بجنگید، نابود کنید ولی تحمل نکنید. تحمل دروازه جهنم است

و من می گویم نه تنها تحمل نکنید منتظر دوست داشتن و احترام و علاقه دیگران نباشید خودتان به خودتان احترام بگذارید خودتان خودتان را دوست داشته باشید و یادتان نرود دوست داشتن خودتان سخت ترین کار دنیاست

پی نوشت :*واژه قلبم ترکیبی از چهار کلمه قدرت لذت بقا و معنا است که هر انسانی برای تعالی زندگیش باید همیشه در کارها و پیمان هایش این چهار گزینه را مد نظر قرار بدهد که هر کار فکر و حضوری بایدسبب شود که هم قدرمند باشد هم از زندگی لذت ببرد هم هر کار و پیمانی معنا و مفهوم برایش داشته باشد و هم به بقا و حفظ زندگی روحی و جسمی اش کمک کند این مفهوم برگرفته از دیدگاه زروان، که عبارت است از چارچوبی جامعه‌شناختی- روان‌شناختی که از نظریه‌ی سیستمهای پیچیده برآمده و به خاطر اهمیت مفهوم زمان در آن، زُروان (در زبانهای کهن ایرانی، یعنی زمان) نام گرفته است که نظریه پرداز این دستگاه استاد عزیز دکتر شروین وکیلی است

کمم در پیش خلق اما برای خویش بسیارم

#بیدل_دهلوی

#من_پارسی #زوروان#شروین_وکیلی #کیش_زیبا