لاله شصت و دو

غروب است  و اسمان تهران نیمه ابری و گرفته است  در سمت مغرب کور سوهای نور نارنجی از پشت ابرها سوسو می زد در پارک نزدیک خانه در حال راه رفتن و موزیک گوش کردن هستم  در پارک جز یک یا دو پیرمرد و چند خانوم مسن که معمولا برای پیاده روی میایند کسی نیست چند جوان هم هستند که در حال سیگاری کشیدن در ته پارکند و بوی علف نامرغوبشان با سوز سرما مخلوط می شود و به مشام می رسد  باد سرد غروب می وزد و هوا آرام ارام رو به تاریکی می رود  صورتم یخ میکند و احساس سرما می کنم  سرعتم را زیاد می کنم و به گوشه خلوتتر پارک که درختان بیشتری دارد می رسم در کنج پارک روی نیمکتی دنج یک دختر و پسر نوجوان نشسته انددر نور کمرنگ غروب پسردستش را رویِ شانه‌های دخترک گذاشته . و دخترک، لَم داده به شانه‌هایِ کوچکِ پسرک. و میخندیدند. دخترک سرش را به سمتِ صورتِ پسرک بالا بُرد در یک آن بدون اینکه متوجه حضور من بشوند همدیگر را بوسیدند. وبعدپیشانی اشان را بهم چسباندند و ناگهان متوجه من شدند واز هم کمی فاصله گرفتند لبخند کمرنگی بهشان زدم و از انها و چشمهای ترسیده اشان دور شدم و وانمود کرده ام که اصلا چیزی ندیدم 

را ه می روم و فکر میکنم :بوسیدن  این کمترین حقی بود که باید میداشتیم، اما نداشتیم. مثلِ آزادی. مثلِ عشق. مثلِ آغوش. مثلِ حضانت مثلِ شخصِ واحد بودن. مثلِ یکسانی. مثلِ کار. مثلِ نان. مثل برابری مثل برادری مثلِ عقیده. مثلِ عدالت. مثل رفاه اجتماعی مثلِ امنیت. مثلِ آرامش. مثلِ خندیدن. مثلِ رقصیدن. مثلِ نوشیدن. مثلِ نَهَراسیدن. مثلِ موهایِ باز و شلخته، وقتی که باد میپیچد لایِ‌شان. مثلِ نوشتن. مثلِ شعر. مثلِ آرزوها. مثلِ رؤیاها. مثل معلمها. مثلِ "لیلاهای عاشق " مثلِ آزادی بیان. مثلِ حقیقت. مثلِ شادی.م مثل کرامت مثل تعالی مثل احترام مثل محبت مثل هنر بی سانسور مثل شعر مثل ترانه مثل خانه مثل وطن آزاد  مثل نفس کشیدن ارام و بی دغدغه  ... مثلِ... مثلِ زندگی.

دور شده بودم از عُشّاقِ نوجوان. وَ تمامِ راه به این فکر میکردم که نوش‌دارویی برایِ رنجهایِ ما نیست، حتی پس از مرگهامان وقتی که حتی احترام یک عزادارای ساده خانوادگی را  بعد ازیک اشتباه فاحش نظامی را نداریم . و ما،تنها دلشکسته زخمی  و درمانده ترینیم درجهان  اسفند 95