لاله هشتاد و سه

خیابان من شرقی است عشق نمی شناسد دور است از آغوش و بوسه  خیابان من تنگ و تاریک است متعصب است خالی است و دل شکسته و غمگین از لمس نشدن و لمس نکردن روح بلورین عشق  خیابان شرقی من  غمگین است مثل روزهای اخر آذر در شهر تهران با سوز و سرما و ذرات معلق و آلودگی هوا  خیابان من نسیمی نیست که موهای یار در ان برقصندو قهقهه مستانه سر دهند خیابان من  تشنه از عشق است از باور دوست داشتن ازشوقی که  دست مرد محبوبت را بگیری و نترسی از از دنیای ظالم بی رحم بی مقدار 

خیابان شرقی  من سیاه است رنگ تمام چادرهای مشکی که می خواهند رنگ دلم سیاه باشد نخندم نرقصم و نخوانم  هیچ خنیاگری در کنارم نباشد و عشق را در آغوش یار  لمس نکنم خیابان شرقی من  بن بست است راهی به جایی ندارد  برهوت است کویر است که  صدای دریا به گوشش نخورده و  نمی داند وقتی صدای رودخانه ,بوی علف ,بوی آویشن های تازه رسته در پلور دماوند ,در هوا مو ج بزند و هرموجودی  را از پرنده تا انسان دیوانه کند یعنی چه

 خیابان شرقی من یعنی راه رفتن جدا ازهم  یعنی من پچیده ام در یک ردای سیاه دور از لمس روح تو 

خیابان من  تنها است شبیه سربازی که از روی برجک دیده بانی برای تک تیرانداران آن سوی مرز دست تکان می دهد به انتظار پاسخی و دست دوستی 

و آنور جوی  که دیگر خیابان شرقی من نیست عشق است آغوش است بوسه است زندگی است غوطه ور در ابی به زلالی یک آبی آرام بلند به سادگی یک دوستت دارم ساده به زیبایی یک حس ناب مانند بوی خاک باران خورده بوی چای و نفسهای زیبای ان بر یک استکان بلور صدای نی نافله نای و دق الباب باد بر چهار چوب رسواترین رویاها 

آنور جوی اقلیم عشق است و خیال پروانه شدن در آغوش بی انتهای یار 

و من تا ابدیتی طولانی فکر می کنم که چرا نمی شود تمام خیابان رودخانه شود مرا تو را حل کند در باور دوست داشتن در باور یار و ما را ببرد به دریایی بی انتهایی  یکی شدن که خود میدانیم که اگر عشق را زبان سخن بود دیگر هیچ خیابان شرقی بن بستی نبود تا مارا به عزای عشق و آغوش بنشاند و  شاملوی عاشق آیدا هزار بار باید بسراید   عشق راای کاش  زبان سخن بود ...عشق را ای کاش زبان سخن بود ... عشق را ای کاش زبان سخن بود