لاله سی

من زن لباسهای مشکی ام  یا لباسهای قرمز تند  با رنگهای ملایم کاری ندارم برای من رنگ باید پررنگترین وعمیق ترین  باشد قرمز خونی ...ابی تیره ...یا سبز تیره تابستانی ...و یا مشکی تیره به رنگ شب .... زن لاکهای قرمز  وجیگری و مشکی... من زن لباس های گلدار و با رنگهای ملایم وارامش دهنده نیستم .  زن کفش های پاشنه بلند وعطرهای گرم و تند فرانسوی ... زن روژ لبهای های تیره وقرمز جیغ ....زن روبروی  اینه ایستادن و لبها را روی هم فشار دادن که قرمزتر و زیباتر به نظر برسد .. زن روبروی آینه رقصیدن. زن سلام و احوالپرسی کردن با تمام آدم های که در روز میبینمشان؛ زن لبخندهای همیشگی. گریه های ساده و غم های عمیق و اشک های پنهان . زن کتاب ها را دوست داشتن و در کتابخانه هزار و یک بار دستمال کشیدن. زن کشوهای بهم ریخته و کمدهای شلوغ. زن گوگوش و هایده ومرجان را شنیدن و غرق شدن در موسیقی جادویی  دلکش...  زن رویا بافتن؛ زن رویاهای شیرین عجیب غریب دست نیافتنی . زن عاشق گلدان های رنگی با  گل های  شب بو و مریم ورز قرمز .... .زن هیاهو و فریاد و گاه سکوت محض ....نمی دانم خوب یا بد بودن خودم را ...ولی خوب میدانم هنوز در احمقا نه ترین شکل ممکن عاشق زندگی ام ...هنوز به جوانه زدن های بهاری   سبزینه های امید و اینکه با شعر و بوسه می توان حتی مرگ را هم شکست داد...   ایمان دارم و هنوز فکر میکنم زندگی زنی عاشق است که در کنج خانه کنار پنجره نشسته وروی قالی های خوش رنگ  موهای خوشبویش را شانه میکندو تمام وجودش رابه  نسیم خنکی که از پنجره می وزد می سپارد و اهنگ محبوبش را زمزمه میکند...کی آیی به برم ...ای شمع سحرم ..در بزمم نفسی ...بنشین تاج سرم ...تاازجان گذرم.

لاله بیست و نه

حدس میزنم یک روز صبح وقتی از خواب بیدار شوم همه چیز را فراموش کنم مطمئنم این ژن الزایمر لعنتی یک روز مثل یک چراغ روشن میشود و کارش را میکند  برای همین همیشه سعی میکنم همه چیز را نوشته باشم . دستور پخت چند غذا ، جای قایم کردن مدارک مهم ، رمز کارتهای بانکی واینترنت و لپ تاب ،شماره موبایل های مهم

 و تو ...

پهلوی اسمت نوشته ام وقتی صدایم میزند انگار یک صفحه قدیمی روی گرامافون شروع به چرخیدن میکند ، انگار حسین قوامی شروع کند به خواندن تو ای پری کجایی...

نوشته ام دوست داشتنت شبیه پولکی اصفهان  است وقتی بیفتد در یک استکان کمر باریک شاه عباسی و نرم نرم آب شود ورنگ ببازد به دل.... ،نوشته ام دستهایت شبیه لانه هستند برای گنجشکهای دستهای من ، نوشته ام شبیه  باد خنک شبهای ییلاق دماونددر باغ مادربزرگ وسط چله تابستان هستی وشبیه غروب های ساحل بابلسر در تابستان های طلایی با بوی دریا  ،شبیه نوشیدن شیرکاکائوگرم که مادر اماده کرده  وقتی از سرما در حال لرزیدن باشی .. شبیه بوی مست کننده بهارنارنج نیمه شب اردیبهشت در خیابانهای بابل...،نوشته ام  زبان چشمها را بلدی و میشود در نی نی چشمهایت مرد وقتی غرق نگاه کردنم میشوی، نوشته ام حس آمدنت بودنت نیلوفرانه است مریمانه است و دلت از جنس یاسهای سردر خانه های شمالی  ... و حس اغوشت لطیف است مثل مخمل های ارغوانی رنگ قران های قدیمی ...همه چی را فراموش کنم نباید تورا فراموش کنم ....

لاله بیست و هشت

عشق

مردها را نمی دانم اما ما زنها، بیشترین ما، این حس را تجربه کرده ایم که کودکی داشته باشیم از مردی که دوستش میداریم. که او را با عشق بار بگیریم و بعدها در هر انحنای صورتش، در هر پیچ و تاب اندامش و در هر کنج ِ صدایش، مردمان را جستجو کنیم و سرخوش از شادی، بالیدن او را بنشینیم به انتظار. آنچنان که کشت کاری، نهال تازه کاشته اش را، با عشق، با شور، با مستی فراوان!

من اما این روزها تمامیت خواهیم زیاد شده. دوست دارم کودکی داشته باشم از ناکجا. بی که بدانم از کیست، از کجاست و چگونه است. یک نوزاد بکر. آن وقت بی هیچ غریزه ای، بی هیچ کشش خونی و بی هیچ قرارداد از پیش تعیین شده ای، عشق نثارش کنم و بالیدنش را مغرور شوم... دیگر خودم و مردی که احیانن دوست میدارم، برایم مهم نیست. دوست دارم بی بهانه کودکم را دوست بدارم. بی نیاز به ریشه های طبیعی! از آنهایی که تقدیر بگذارد رو به رویت و بگوید اگر می توانی، این را بزرگ کن و بی که کودکت باشد، او را مادری کن!



لاله بیست و هفت

من می گویم باید از بعضی زن ها ترسید. من می گویم باید از آنها که مهربان تر هستند و بخشنده تر، بیشتر ترسید. آنها که همیشه دستشان به نوازش است و چشمانشان یک جور خاصیف نرم و پر لطف است. آنها که برای اشتباهات مردشان، همیشه گنگ هستند؛ انگار که اشتباه طبیعی ترین بخش زندگی است، انگار که بس که گیج می زنند، نمی بینند و نمی شنوند.

من می گویم باید ترسید از زنانی که همیشه می توان محکم در آغوش کشیدشان. باید ترسید از آنها که عصبانیت شان را فرو می دهند و چند دقیقه زمان کافی است تا دوباره لبخند بزنند. از آنها که دلخوری شان از یک شب تا صبح فراموش می شود و تا ابد هر چقدر هم که فکر کنند به خاطر نمی آورندشان. باید ترسید از زنانی که وقف می کنند بودنشان را، خنده شان را، زندگی شان را و فراموش می کنند خودشان می خواهند کجا بروند و به کجا برسند.

باید ترسید از آنها چون وقتی خسته شوند، یعنی تمام لبخندهایشان تمام شده. تمام بخشش هایشان ته کشیده. دیگر از لطف زنانه در چنته چیزی ندارند. وقتی از نفس افتادند یعنی که دیگر باید بروند سرشان را بگذارند یک گوشه و بمیرند. آنوقت هرچقدر هم که صبوری از شما باشد و عشق از شما باشد و لطف از شما، او دیگر تمام شده و رفته پی کارش.

باید از بعضی زن ها ترسید، چون وقتی دیگر “نتوانند”، هیچ چیز نمی تواند زندگی را به آنها برگرداند. آنوقت باید بارتان را ببندید و زندگی تان را بردارید جای دیگر، در سایه سار دیگر

لاله بیست و شش

بیا قبل از آنکه جنگ شروع شود
همدیگر را خوب ببوسیم
محکم به سینه بفشاریم
و ساعت ها به چشمان هم خیره بمانیم
بیا از چیزهایی که از دست رفته اند
از بدبیاری هایمان
از اینکه می خواستیم و نمی شد و نمی توانستیم
حرف نزنیم
بجایش تو درباره ی زیبایی ام چیزهایی را بگو
که تا قبل از این اصلاً بهشان فکر هم نکرده بودی
و من درباره ی چشم هات شعرها می نویسم و
زیر نور مهتاب
برایت می خوانم
وقتی دستم را محکم گرفته ای
یا موهایم را نوازش می کنی
بیا پیش از اینکه قتل عام شویم
بگوییم چقدر همدیگر را دوست داشته ایم
و دلمان می خواست
چند بچه از هم داشته باشیم
بیا به ازای تمامی جوانی مان که تلخ گذشت
بجای گریستن
همدیگر را دوست داشته باشیم
هرچند ما برای عشق آفریده شده ایم نه مرگ؛
اما به زودی می میریم
آن وقت حسرت گفتن تمام حرف هایی که احمقانه بودند
ما را تا جهنم خواهد سوزاند...